รีวิว อนิเม The Big O ที่เค้าว่าดูยาก นี่มัน Batman เวอร์ชั่น Super Robot ชัดๆ+อธิบายตอนจบ
สารบัญ
รีวิว The Big O
คราวนี้เราจะมารีวิว Anime สุดเก่ากึกที่ไม่กึกถึงกับยุคขาวดำหรอกนะ 5555 เป็นอนิเมะในช่วงปี 1990 – 2003 เป็นหนึ่งในอนิเมะที่คนในวงการอนิเมะมักจัดหมวดเรื่องนี้ให้อยู่ในกลุ่มดูแล้วเข้าใจยาก นั่นคือ อนิเม The Big O (ที่ไม่ได้หมายถึงสัญลักษณ์ตัวเลขที่เด็กเรียน Computer Sci มักจะเจอกันแต่อย่างใด) โดยอนิเมะเรื่องนี้โปรดักชั่นโดยสตูดิโอ SUNRISE เจ้าดีเจ้าเดิมที่เด่นในเรื่องทำ Mecha Anime นั่นเอง เดิมทีอนิเมะเรื่องนี้มีจำนวนตอนทั้งหมด 26 ตอน แต่ด้วยกระแสครึ่งแรก (ปี 1990) จางมาก ๆ จึงไม่ได้ทำต่อแต่กระแสของเรื่องนี้ในฝั่งคนดูฝรั่งค่อนข้างดีจึงได้มาทำครึ่งหลังต่อในปี 2003
เนื้อเรื่องย่อ
ในเมืองนึงที่ชื่อ Paradigm City (พาราไดม์ซิตี้) เมื่อ 40 ปีก่อน จู่ ๆ ชาวเมืองก็หลงลืมอดีตและความทรงจำที่มีในก่อนหน้านี้จนหมดสิ้น ทว่ามนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่ยังสามารถอยู่รอดต่อได้แม้จะไม่มีสิ่งเหล่านั้นไป อีกทั้งหุ่นยนต์ยักษ์ “Megadeus (เมก้าดูซ)” เป็นเสมือนเทคโนโลยีตกทอดต่อกันมาที่น้อยคนในปัจจุบันจะรู้วิธีบังคับพวกมัน Roger Smith พระเอกสุดรวยของเรา(และชื่ออันสุดแสนจะโหล) ผู้เป็นเจ้าของหุ่นยนต์ยักษ์นาม The Big O อาศัยในคฤหาสน์หลังยักษ์พร้อมพ่อบ้าน Norman โรเจอร์ทำงานเป็นนักเจรจาต่อรอง (คล้ายๆ Private Investigator) ที่คอยไขคดีให้ลูกความต่าง ๆ ที่จ้างเขา อยู่มาวันหนึ่งเค้าได้รับเคสให้ไปเจรจาเพื่อประกันตัวลูกสาวเศรษฐีนามว่า Dorothy Wayneright ที่ไป ๆ มา ๆ เธอก็ดูจะไม่ใช่คนธรรมดาซะด้วยสิ
อ่านเนื้อเรื่องย่อก็ชักจะคลับคล้ายคลับคลา The Batman + Giant Robo อยู่ล่ะเนอะ
การเล่าเรื่องในช่วง 60-70% แรก ๆ ของเรื่องเป็นลักษณะเล่าเรื่องจบในตอน มีคดีที่ลูกความคอยจ้างวานให้โรเจอร์ไปไขคดีร่วมกับโดโรธีและปิดท้ายด้วยหุ่นยนต์สู้กันท้ายตอน ให้ The Big O อัดหมัดขวา One Punch Man อัดศัตรูไปซะหนึ่งดอก (ละก็มีคนแซว ไอ้ก้อนเงินที่หุ่นยนต์ตัวร้ายมันพังตึกเพื่อจะขโมยนี่น่าจะน้อยกว่างบที่ใช้สร้างหุ่นตัวร้ายอีกนะ 55555) ซึ่งในระหว่างนี้เรื่องพาเราไปซึมซับกับเซตติ้งของเมือง Paradigm ที่มีกลิ่นอายความ Noir ความ Dystopia สังคมความเหลื่อมล้ำ เหมือนจำลองมาจาก Gotham 5555 แต่ก็แฝงไปด้วยเทคโนโลยีล้ำสมัย ไม่ว่าจะเมืองครอบโดมหรือลิฟท์เคลื่อนที่ในแนวเอียง การเปลี่ยนห้องประชุมโดยให้พื้นในตึกสไลด์เองอัตโนมัติ รู้จักตัวละครรอบตัว Roger ไม่ว่าจะ Dorothy คู่หูสุดเงียบ(แต่ดูมีพัฒนาการในเรื่องมากที่สุดกว่าตัวอื่นๆ) หรือ Angel สาวลึกลับไม่รู้ที่มาที่ไปและให้ความสนใจกับปริศนาความทรงจำที่หายไป 40 ปีก่อน Dastun ตำรวจเพื่อนซี้โรเจอร์สมัยที่โรเจอร์ยังทำงานเป็นตำรวจในกรม
ข้อเสีย
อย่างที่เกริ่นไปก่อนหน้าว่าเนื้อเรื่องมีปมหลักตัวนึงนั่นคือคือเรื่องความทรงจำที่หายไป ในช่วงแรก ๆ อนิเมะคอยแย้ม ๆ ประเด็นเหล่านี้บ้างเป็นครั้งคราวแต่ไม่ได้ลงลึกมากเท่าใดนัก กว่าจะได้เข้าเนื้อหาปมหลักก็ปาไป 30-40% ท้ายของเรื่องแล้ว เหมือนเพิ่งนึกได้ว่าเหลือโควต้าตอนไม่เท่าไหร่ จับอัดทุกอย่างมาในช่วงท้ายให้หมดละกัน ทำให้คนดูย่อยเนื้อเรื่องได้ไม่ทัน ทุกอย่างที่รีบเล่าเหมือนกับขวานผ่าซาก แถมบางฉากมาในรูปแบบ Symbolic ซะด้วย (เช่นมะเขือเทศในเรื่องที่หน้าที่ของมันดูจะมีความหมายในเชิงเปรียบเปรย) เป็นการเกลี่ยบทอันไม่สม่ำเสมอแทนที่จะเกลี่ยไปเล่าในช่วงต้น ๆ ก่อนหน้าให้คนดูค่อย ๆ ซึมซับกับปมหลัก สำหรับคนที่ดูไม่เข้าใจ
อธิบายตอนจบ The Big O
ตามความเข้าใจของเราและไปอ่านประกอบเพิ่มเติมจากที่อื่นมาของเรา เนื่องจากจังหวะการเล่าและลำดับภาพที่ทำได้ชวนงงในช่วงตอนท้ายนั่นทำให้คนดูสามารถตีความไปได้ในหลาย ๆ ทฤษฎี จึงกล่าวได้ว่าเป็นทฤษฎีของคนดูเองก็ไม่มีใครการันตีว่ามันถูกต้องเหมือนกับที่คนเขียนบทวางไว้หรือไม่
คลิกเพื่อดูสปอย
เดิมที Paradigm City นี้เป็นเพียงเมืองจำลองของผู้สร้างกลุ่มนึง ในเมืองเต็มไปด้วยโคลน พวกเขาถูกฝังความทรงจำให้โคลนเหล่านี้ใช้ชีวิตในเมือง หากการใช้ชีวิตของชาวเมืองไปจนถึงจัดแตกหักจนเกินเยียวยา กองถ่ายนี้จะมีระบบ reset เมืองโดยการใช้หุ่น Big Venus เพื่อทำให้ชาวเมืองกลับไปใช้ชีวิตเริ่มต้นที่จุด start ใหม่ ซึ่งกองถ่ายนี้มีผู้กำกับ Angel และทีมงาน Roger Smith, Dorothy ที่คอยเฝ้าดูการแสดงของชาวเมือง แน่นอนว่าทีมงานในกองถ่ายเองก็มีโคลนของพวกเค้าส่งเข้าไปใช้ชีวิตใน Paradigm City พวกเค้าสามารถกำหนดบทบาทของตัวเองเป็นอะไรก็ได้ (อารมณ์ เออ ถ้าเราได้เป็นเศรษฐีเราจะได้ใช้ชีวิตยังไงกันน้า ?) Gordon Rosewater มีความทรงจำว่าเค้าเป็นคนสร้างเมืองโดยเคยร่วมงานกับคนหน้าเหมือน Roger Smith (ซึ่งน่าจะเป็น Roger Smith ตัวจริง ไม่ใช่โคลนที่เป็นตัวละครหลักของเรื่อง) Gordon น่าจะเป็นคนที่ทำการปลูกฝังความทรงจำของโคลนเหล่านี้เข้าไป ซึ่งวิธีการปลูกฝังนั้นไม่สมบูรณ์แบบ มันต้องทำซ้ำหลาย ๆ ครั้งเพื่อให้ความทรงจำฝังแน่น นี่จะไปตรงกับประโยคที่ Gordon เคยบอกว่า [ต้องทำกระบวนการเดิมซ้ำไปเรื่อย ๆ รสชาติมะเขือเทศถึงจะเหมือนของจริง] บางครั้งก็ทำให้มีเคสที่เป็นบั๊คเช่น เช่นจู่ ๆ บางคนมี flashback ถึงเหตุการณ์ที่เป็นของใครก็ไม่รู้ พวกเค้าจะถูกสั่งเก็บและตัว Gordon เองน่าจะถูกลบความทรงจำบางอย่างเพื่อไม่ให้เค้านำสิ่งที่เค้ารู้ไปแพร่งพรายหรือทำให้เกิดบั๊คในเมือง นั่นทำให้ช่วงชีวิตในบั้นปลายนั้นเค้าแทบจะเหมือนร่างที่ไร้ชีวิตและเพิ่งจะรู้สึกตัวอีกทีในช่วงใกล้จบ ในตอนสุดท้าย Big Venus เตรียมจะรีเซ็ตเมืองใหม่อีกครั้งแต่ Roger โคลนเป็นคนบอก Angel ว่าให้ลืมมันไปเสียและเดินหน้าต่อจากนี้ไปด้วยกันนะ นั่นทำเอา Angel ตัวจริงน้ำตาคลอกับคำพูดของ Roger โคลนและทำให้เมือง Paradigm ยังคงดำเนินหน้าต่อไปได้โดยไม่ถูก reset กลับไปเริ่มที่ 1 ใหม่ นี่สอดคล้องกับชื่อตอน “The Show Must Go On” ที่ไม่ว่าอะไรจะเลวร้ายหรือผิดคิวในชีวิตเราก็ตาม เราก็ต้องเดินหน้าต่อไปให้ความผิดพลาดนั้นเป็น Lesson Learned จะมาบอกว่าเอ๊ย ชั้น perfectionist ผิดคิวอ่ะ ไม่เอา เอาใหม่ๆ มันก็ไม่ได้ อารมณ์เหมือนเวลานักร้องเต้นอยู่กลางสเตจแต่เต้นผิดคิวบางอย่างอ่ะ จะมาบอก เฮ้ย ขอเปิดเพลงใหม่เต้นใหม่ได้มั้ย มันไม่ได้ไง โชว์มันดำเนินไปแล้ว และด้วยเหตุนี้จึงพออนุมานได้เช่นกันว่า การที่ชาวเมืองไม่มีความทรงจำเมื่อ 40 ปีก่อนเพราะเกิดเหตุการณ์ reset นั่นเอง ส่วนที่ว่ากลุ่มผู้กำกับเหล่านี้จำลองเมืองไปเพื่ออะไร ไม่มีการเปิดเผย ขึ้นอยู่กับจินตนาการคนดู มันอาจจะเป็นการทดลองบางอย่างก็เป็นได้งานภาพ
อนิเมะเหมือนตั้งใจผลิตมาให้กลุ่มคนดูฝรั่งเป็นพิเศษ นอกจากเซตติ้งจะดูตะวันตกแล้ว งานภาพก็เหมือนอนิเมชั่นฝรั่ง ได้กลิ่นอาย Batman: The Animated Series ของปี 1992 มากมาย (อนิเมเรื่องอื่นที่ทำลายเส้นการ์ตูนฝรั่งก็เห็นจะมี Panty and stocking with Garterbelt อีกเรื่อง) เพราะฉะนั้นถ้าจะหากลิ่นอายลายเส้นความญี่ปุ่นจะไม่ได้เห็นจากเรื่องนี้เท่าใดนักแต่จังหวะจะโคนหรือหุ่นยนต์ Super Robot มันยังสัมผัสความงานญี่ปุ่นได้อยู่เนือง ๆ ล่ะ
ดนตรีประกอบ
Soundtrack เรื่องนี้มีความผสมตั้งแต่ดนตรี Orchestra เล่นใหญ่โหมโรงไปจนถึง Jazz, Funk, Synth ยุคเก่าๆ ปี 80 เข้ามาประกอบด้วยกัน แต่ละเพลงเติมเต็มฉากในเนื้อเรื่องได้เป็นอย่างดี เพลงที่เราชอบเป็นพิเศษคือเพลงเปิดตัวตอน The Big O โผล่ขึ้นมาเป็นชื่อว่า Sure Promise เพลงออเคสตร้าที่ฟังแล้วรู้สึกยิ่งใหญ่ ฮึกเหิม ใช้ตั้งแต่เปิดตัวหุ่นตอนที่ 1
ตัวเพลง Opening ค่อนข้างธรรมดาไปสักหน่อย มีความ Theme Song นักมวยปล้ำ เนื้อเพลงสั้น ๆ บิ๊กโอ้ววว บิ๊กโอ บิ๊กโอ้อออออ ส่วนตัวไม่ชอบอ่ะ 5555 และเพลง Ending มาในเพลงช้า ๆ งานดูเอทชายหญิงเนื้อเพลงภาษาอังกฤษแต่เราก็ไม่ได้ฟังบ่อยเช่นกัน ส่วนตัวชอบ OST เรื่องนี้มากกว่า OP, ED ของเรื่อง
คะแนน (7/10)
สรุปรีวิวอนิเม The Big O
หลังจากดู อนิเม The Big O จบก็เข้าใจเลยว่าทำไมเรื่องนึงจึงถูกจัดให้ว่าเป็นเรื่องที่ดูยาก มันดูยากจริงๆ ! 5555 ต้องไปอ่านบทวิเคราะห์เพิ่มจากเว็บไซต์อื่น ๆ ถึงจะพอเข้าใจได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น หลังจากที่ได้อ่านบทวิเคราะห์ตามแบบเว็บไซต์แล้ว ก็มีบางส่วนที่เราเข้าใจตรงกันน่ะแหละ เช่นเมืองนี้มีจุดประสงค์อะไร ซึ่งพล็อตที่เรื่องนี้ปูไว้เป็นพล๊อตที่น่าสนใจทีเดียว ทว่าสอบไม่ผ่านในด้านการให้มันดูย่อยง่ายและสนุก จังหวะการเล่าอันไม่สม่ำเสมอที่สามารถทำให้สมดุลได้กว่านี้ใน 26 ตอน และเหมือนปมบางส่วนก็ใส่มาแล้วทิ้งไปเสียดื้อ ๆ ไม่ได้ขยี้ต่อแต่อย่างใด ถ้าหากใครอยากดูอนิเมสายโรบ็อต งานภาพสไตล์ฝรั่ง ซาวด์แทร็คเจ๋ง ๆ และอยากลองเนื้อเรื่องเคี้ยวยาก ไหนดูซิมันจะยากสักแค่ไหนกัน (ยากในการลำดับเรื่องราวมากกว่าจะยากในการแกะ message เชิงปรัชญาเหมือนอนิเมสายไซไฟเรื่องอื่น ๆ) เรื่องนี้ก็เป็นอีกเรื่องที่คุณควรลองมาดู หาดู Eng Dub ก็ได้บรรยากาศดีทีเดียว พากย์ได้สนุกอยู่
🔑 9 (2+7) เพลง อนิเมะที่ดนตรีแปลกในวงการ Anisong แถมติดหูอีกต่างหาก
🔑 Yamato 2199 รีวิวอนิเมะอวกาศรีเมคยุค 70s-80s ที่ควรค่าแก่การดู
🔑 ติดตามรีวิวอนิเมะอื่น ๆ ได้ใน https://gleegmjournal.com/category/pop-culture/anime/
🔑 Find me in: Anilist | MyAnimeList
Reference:
https://bigo.fandom.com/wiki/Gordon_Rosewater#Gordon.27s_revelation
https://www.reddit.com/r/anime/comments/sbrip/did_anybody_understand_the_ending_of_big_o/
